Zapraszamy na spektakl 8 KOBIET Roberta Thomasa

Opowieść wystawiana już w teatrach, ale kojarzoną głównie z filmem François Ozona.

Wystąpią: Paulina Chruściel, Izabela Dąbrowska, Zofia Domalik, Katarzyna Gniewkowska, Emilia Krakowska, Maria Seweryn, Anna Smołowik i Weronika Warchoł. 

Odcięty od świata dom na pustkowiu. Osiem kobiet – matka, żona, szwagierka, siostra, dwie córki, pokojówka i kucharka – podejrzanych jest o zabójstwo pana domu. Każda ma motyw, by zabić, każda ma alibi. Kobiety, próbując rozwiązać zagadkę tajemniczej śmierci, zaczynają prowadzić pełną zaskakujących zwrotów akcji, błyskotliwych ripost i kąśliwych uwag grę.
Jakie emocje wyzwoli śmierć pana domu? Jakie sekrety zdemaskuje? 8 kobiet to spektakl, który łączy elementy powieści kryminalnej w stylu Agaty Christie, z komedią, melodramatem i musicalem. Jest także, a może przede wszystkim, opowieścią o różnych typach, wymiarach
i tajemnicach kobiecości. Osiem kobiet i osiem wspaniałych aktorek na scenie.
Premiera: 30 maja 2019 roku

BILETY:

w kasach teatrów: tel. 22 589 52 00 oraz 22 622 21 32,

bilety@ochteatr.com.pl

bilety@teatrpolonia.pl.

Przekład: Jakub Rotbaum
Scenografia i kostiumy: Katarzyna Adamczyk
Muzyka: Michał Lamża
Asystentka ds. scenografii i kostiumów: Małgorzata Domańska
Producent wykonawcza i asystentka reżysera: Marta Kloc

Obsada:

Luiza, nowa służąca – Paulina Chruściel
Augusta, siostra Gabi – Izabela Dąbrowska
Katarzyna, młodsza córka Gabi – Zofia Domalik
Gabi, żona Marcela – Katarzyna Gniewkowska
Starsza Pani, matka Gabi – Emilia Krakowska
Maria, ochmistrzyni – Maria Seweryn
Patrycja, siostra Marcela – Anna Smołowik
Zuza, starsza córka Gabi – Weronika Warchoł
oraz zespół muzyczny w składzie: Michał Lamża, Wojciech Gumiński, Szymon Linette

Bilety na wszystkie spektakle z repertuaru dostępne są online na stronach obu teatrów oraz w kasach biletowych, czynnych od poniedziałku do soboty w godz. 10:00-19:00, a w niedziele od godz. 12:00 (tel. 22 622 21 32 lub 22 589 52 00, bilety@teatrpolonia.pl lub bilety@ochteatr.com.pl). Pełny repertuar dostępny jest na stronie www teatru: www.ochteatr.com.pl.

Premiera 30 maja na Dużej Scenie Och-Teatru.

Och-Teatr zaprasza na premierę spektaklu STOWARZYSZENIE UMARŁYCH POETÓW Toma Schulmana w reżyserii Piotra Ratajczaka. Historia, znana głównie z kultowej adaptacji filmowej Petera Weira, 28 marca zostanie przeniesiona na deski Dużej Sceny Och-Teatru. W obsadzie między innymi Mirosław Kropielnicki, Wojciech Malajkat, Maciej Musiał i Maciej Musiałowski.

Teatralna wersja kultowego filmu Petera Weira. W Akademii Weltona, elitarnej męskiej szkole z internatem, rozpoczyna się kolejny rok szkolny. Do grona pedagogów dołącza nowy charyzmatyczny wykładowca języka angielskiego – John Keating. Czterem zasadom akademii, którymi są: tradycja, honor, dyscyplina i doskonałość, przeciwstawia inny sposób kształcenia i wychowania. Ciekawość świata, wrażliwość na literaturę piękną, umiejętność samodzielnego myślenia i chęć rozwijania indywidualnych pasji – to wartości, które próbują realizować jego uczniowie w tajnym klubie entuzjastów poezji. Co zwycięży: restrykcyjnie przestrzegana tradycja czy prawo do marzeń, wolności i młodzieńczego buntu?

– Historia Johna Keatinga i uczniów Akademii Weltona jest marzeniem o szkole i świecie, gdzie możliwe jest spotkanie z człowiekiem, który potrafi zmienić nasze życie. Prawdziwym autorytetem – powiedział reżyser spektaklu, Piotr Ratajczak

Premiera: 28 marca 2019 roku
Na kolejne spektakle zapraszamy od 29 marca do 3 kwietnia oraz od 15 do 18 maja.
BILETY: tel. 22 589 52 00 oraz 22 622 21 32,

bilety@ochteatr.com.pl i bilety@teatrpolonia.pl.

Autor: Tom Schulman
Reżyseria i opracowanie muzyczne: Piotr Ratajczak
Przekład: Bartosz Wierzbięta
Dramaturgia: Maria Marcinkiewicz-Górna
Scenografia i światło: Marcin Chlanda
Kostiumy: Grupa Mixer
Choreografia: Arkadiusz Buszko
Asystentka ds. scenografii i kostiumów: Małgorzata Domańska
Producent wykonawczy i asystent reżysera: Jan Malawski

Obsada: 
Weronika Łukaszewska, Adrian Brząkała, Mirosław Kropielnicki, Wojciech Malajkat, Maciej Musiał/Maciej Musiałowski, Paweł Pabisiak, Radomir Rospondek, Jakub Sasak, Aleksander Sosiński, Jędrzej Wielecki

Bilety na wszystkie spektakle z repertuaru dostępne są online na stronach obu teatrów oraz w kasach biletowych, czynnych od poniedziałku do soboty w godz. 10:00-19:00, a w niedziele od godz. 12:00 (tel. 22 622 21 32 lub 22 589 52 00, bilety@teatrpolonia.pl lub bilety@ochteatr.com.pl). Pełny repertuar dostępny jest na stronie www teatru: www.ochteatr.com.pl.

Stowarzyszenie Umarłych Poetów WIKI

Stanisław Ignacy Witkiewicz
W MAŁYM DWORKU
Sztuka w trzech aktach z 1921 r.

Reżyseria: Anna Augustynowicz
Scenografia: Marek Braun
Kostiumy: Wanda Kowalska
Światło: Krzysztof Sendke
Producent wykonawczy: Magda Kłosińska

Obsada: Iza Kuna, Barbara Kurzaj, Anna Moskal, Maria Seweryn, Anna Smołowik, Mariusz Drężek, Arkadiusz Janiczek, Borys Jaźnicki, Szymon Kuśmider, Maciej Wierzbicki/Janusz Chabior.

Opis:
W małym dworku Witkacego to komedia z czterema trupami w tle. Utwór powstał jako parodia teatru dziewiętnastowiecznego. Autor zdaje się bawić wątkiem „romantycznych” kochanków, „romantycznych” poetów, światem zjaw pomieszanym ze światem żywych, w rzeczywistości kryzysu gospodarczego i moralnego, „wszystkowolności”. Pisze nowoczesny utwór dramatyczny, w którym świadomość gry jego bohaterów nie jest w stanie uchronić ich przed desperacką dążnością do samounicestwienia. Cztery trupy w finale ojciec – matka („król – królowa”) razem z potomstwem, dają początek „nowemu światu”. Poczucie „tragicznej winy” prędko znajduje ukojenie w pogrzebowym rytuale, a służący – żałobnicy zapraszają nowych „Państwa”, do nowego „dance macabre”.

Biała bluzka
Adaptacja i reżyseria: Magda Umer
Opracowanie i kierownictwo muzyczne: Janusz Bogacki
Światło: Piotr Pawlik
Występują: Krystyna Janda i Janusz Bogacki z zespołem muzycznym

O czym jest opowiadanie:
(…) Opowiada o dziewczynie, której młodość przypada na początek lat osiemdziesiątych. Czy Elżbieta, bohaterka „Białej bluzki” jest normalna? Trudno dać jednoznaczną odpowiedź, trudno dziś bowiem wytyczyć granice normalności. Na pewno jest „uszkodzona” przez dwie straszliwe plagi naszych czasów: zbyt obojętną matkę i zbyt natarczywą historię. Nie wyposażona w mechanizmy obronne, zbyt mało czujna, nie dość kochana, jest za słaba na świat, ale chwilami stawia temu światu wściekły opór. Sama nie wie, czy na wodach życia jest paprochem, czy „sterem, żeglarzem, okrętem”. Niepojęty szum świata łagodzi lub zaostrza jej wierny przyjaciel i wróg: alkohol. Bohaterka „Białej bluzki” jest jeszcze pamiętnikarką; próbuje jak umie, z wisielczym humorem, opisać Warszawę lat 1981-83… (…) [Wydawnictwo Literackie, 1988]

A o czym jest spektakl:
Spektakl „Biała bluzka” według opowiadania Agnieszki Osieckiej powstał w roku 1987. Reżyserem i adaptatorką tekstu była pani Magda Umer. W spektaklu znalazły się piosenki Agnieszki Osieckiej. Aranżacje były autorstwa pana Janusza Bogackiego i jego zespół też grał w przedstawieniu.

Spektakl był opowieścią o młodej kobiecie nie mogącej sobie poradzić ze sobą i z Polską lat stanu wojennego. Symboliczna biała bluzka była marzeniem i znakiem przystosowania do życia w kraju zakazów i nakazów, cenzury, opozycji, kartek na mięso, zaświadczeń z miejsca pracy, dowodów, stempelków i godziny policyjnej i więźniów politycznych. Krajem braku wolności, w którym ułańska fantazja podlewana alkoholem, miłość, przyjaźń i poczucie humoru pozwalały czuć smak życia. Życia stąd – dotąd, jak to nazywa bohaterka. „Taki czas na marnych ludzi” to sztandarowa piosenka tamtego spektaklu sprzed lat. Z czasem spektakl stał się „kultowy”, był grany w całej Polsce, przeglądała się w nim dorastająca młodzież, uznała że bohaterka Osieckiej mówi, myśli i czuje jak oni.
(cytat za: newsletter Teatru Polonia)

Fragmeny recenzji

Reanimacja słynnych spektakli sprzed lat kończy się zazwyczaj klęską. Reguła ta nie dotyczy „Białej bluzki”. Nowej wersji, której premiera odbyła się w stołecznym Och-Teatrze, nie ogląda się jak wykopaliska sprzed lat. „Biała bluzka” w 2010 roku stała się uniwersalną opowieścią o życiowych outsiderach. Jednostkach wrażliwych, odtrącanych na margines życia, zagubionych w świecie przepisów i sztucznych konwenansów.
Jan Bończa-Szabłowski

Przedstawienie jest kolejnym, mówionym szeptem i krzykiem, tour de force wybitnej aktorki. Krystyna Janda gra oszczędnie, a mimo to skupia całą uwagę widowni. Stopniuje napięcie, idealnie rozkładając mocniejsze i lżejsze akcenty. Inaczej niż przed laty śpiewa. Głos aktorki zmienia barwę, staje się ciemniejszy, zdarty, jakby wpisała weń wszystkie minione lata. Ktoś powie, że to szkodzi śpiewaniu Jandy, bo czuć w nim walkę, znać wysiłek, niemal ból. Tymczasem właśnie zniszczony głos artystki, mnie przypominający wielką Mariannę Faithfull, staje się jej atutem, a songom z „Białej bluzki” przydaje siły.
Jacek Wakar

Fotografie: Robert Jaworski