Program

Program Festiwalu KORCZAK 2013

background="#104F8B" src="https://teatry.waw.pl/wp-content/uploads/2013/09/Program-Festiwalu-KORCZAK-2013.pdf%22]Program Festiwalu KORCZAK 2013

XVII edycja Międzynarodowego Festiwalu Teatrów dla Dzieci i Młodzieży KORCZAK 2013 odbędzie się w dniach 5 – 12 października. W tym roku w ramach Festiwalu maleństwa, dzieci, młodzież i dorośli będą mieli okazję uczestniczyć w prawie 100 wydarzeniach festiwalowych!

 

Opisy spektakli

„Emil z Lönnebergi”

Teatr „Baj” – Warszawa

www.teatrbaj.pl

na podstawie powieści Astrid Lindgren

adaptacja: Johan Gille

przekład: Anna Witkowska

reżyseria: Konrad Dworakowski

scenografia: Martyna Dworakowska

muzyka: SzaZa – Paweł Szamburski, Patryk Zakrocki

ruch sceniczny: Jacek Owczarek

animacje komputerowe: Michał Zielony

reżyseria świateł: Bary

obsada: Marek Zimakiewicz, Magdalena Dąbrowska, Aneta Płuszka, Piotr Michalski, Andrzej Bocian, Natalia Kiser

premiera: 8 grudnia 2012 r.

Emil nigdy długo się nie zastanawia, kiedy przychodzi mu do głowy jakiś dobry pomysł. Na przykład: jak nie zmarnować ostatniej łyżki zupy, która została na dnie wazy. Albo jak zamienić siostrę we flagę. Niestety z tymi pomysłami mają trochę kłopotów rodzice i sąsiedzi. Widzowie spektaklu mogą obserwować „dobre pomysły” od momentu, kiedy się rodzą w głowie Emila i śledzić z napięciem, co z nich wyniknie. Zabawne przygody uroczego uparciucha z Lönnebergi dorosłym przypominają dzieciństwo, a dzieci inspirują. Do dobrych pomysłów, oczywiście.

„Sceny zbiorowe są kunsztem gry zespołowej. Liczne gonitwy, scena bójki czy narodzin prosiaka nie tylko zachwycają prawie że choreograficzną precyzją, lecz przede wszystkim bawią do łez […]”

„Trochę odurwisowany Emil”, Karol Suszczyński, Teatr dla Was, 22 I 2013

od 5 lat

85 min (1 przerwa)

„Odyseja”

Teatr Lalka – Warszawa

www.teatrlalka.pl

Na podstawie eposu Homera

adaptacja i reżyseria: Ondrej Spišák

scenografia: Ivan Hudák

muzyka: Krzysztof Dzierma

obsada: Monika Babula, Beata Duda-Perzyna, Aneta Harasimczuk, Aneta Jucejko-Pałęcka,

Agnieszka Mazurek, Mirosława Płońska-Bartsch, Anna Porusiło-Dużyńska, Michał Burbo, Grzegorz Feluś, Roman Holc, Tomasz Mazurek, Wojciech Pałęcki, Andrzej Perzyna, Wojciech Słupiński, Piotr Tworek

premiera: 19.12.1999

Adaptacja homeryckiego poematu z Homerem jako bohaterem stwarzającym boski Olimp, kosmos i świat ludzi. Homerem opowiadającym heroiczne przygody mądrego i przebiegłego Odyseusza, który wymknął się spod władzy bogów i po dziesięcioletniej tułaczce powrócił do Itaki.

„W tej zabawie podwójnego teatru w teatrze zdarzają się chwile całkiem ponure: giną nieposłuszni wojownicy, chciwi i pazerni, wątpiący w moc bogów i niezłomność Odysa, ufający sobie i własnym namiętnościom. W tych lekkich na pozór, zdawałoby się, grach i bosko-ludzkich relacjach pojawia się, wcale nie bajkowy, temat wolnej woli i zależności od sił nadprzyrodzonych”

„Płynąć z Odysem”, Aleksandra Rembowska, „Teatr Lalek”

„To teatr dla wszystkich dzieci i ich rodzin, krytyków, profesorów filologii. Każdy na swoim poziomie kompetencji odbiorczej znajdzie w przedstawieniu Lalki coś dla siebie. Dzieci […] bez trudu śledzą czytelnie przedstawioną akcję, a z kolei dorośli, znając mitologiczny kontekst opowieści, skupiają się na błyskotliwych scenicznych rozwiązaniach i z humorem prowadzonych rolach.”

„Najpiękniejsza jest Itaka”, Hanna Baltyn, „Teatr” 1/3, 2000

od 8 lat

75 min

„Co słychać”

Teatr Lalka – Warszawa

www.teatrlalka.plProgram Festiwalu KORCZAK 2013

scenariusz: Agata Biziuk i Agnieszka Makowska

reżyseria: Agata Biziuk

scenografia: Katarzyna Proniewska-Mazurek

muzyka: Mateusz Czarnowski

ruch sceniczny: Anita Podkowa

animacje: Katarzyna Proniewska-Mazurek, Michał Sapiecha

obsada: Aneta Harasimczuk, Agnieszka Mazurek, Magdalena Mioduszewska (gościnnie),

Andrzej Perzyna

premiera: 14.02.2013

Czy w czasie deszczu dzieci się nudzą? Bohaterowie przedstawienia „Co słychać” znajdują sposób na dojmującą nudę, kiedy nadchodzi deszczowa pora. Spektakl adresowany do widzów najmłodszych, stworzony na kanwie prostej fabuły pokazuje dziecku możliwości zabawy formą, pobudza kreatywność i zachęca do zespołowego działania.

„Na prawie pustej scenie (w przestrzeni foyer teatru) kreowany jest świat dziecięcych zabaw. Jest to kraina, której do rozkwitu wystarczy byle szurnięcie, stuknięcie, przypadkowe skrobanie czy bulgotanie. Te, z pozoru nic nie znaczące dla dorosłego, odgłosy otwierają bramy niewyczerpanej imaginacji, iluzji i fantazji dziecka. W mgnieniu oka ożywiają światy, w których rodzina Skrobków uprawia dźwiękowo‑skrobano‑rytmiczny aerobik, stworek Stuk (mieszkający w ręczniku mamy) odbywa wyprawę w góry, a niesforny Szuruch (który ni stąd, ni zowąd wychodzi z rozpadającego się kapcia taty) planuje rodzinne wakacje nad morzem.”

„Z nudą za pan brat”, Karol Suszczyński, Teatr dla Was, 22 II 2013

1–5 lat

45 min

„Koziołek Matołek”

Teatr Dramatyczny – Warszawa

na podstawie powieści Kornela Makuszyńskiego

http://www.teatrdramatyczny.pl/

reżyseria: Ondrej Spišák

scenografia: František Lipták

konsultacja dramaturgiczna: Maria Wojtyszko

choreografia: Anna Iberszer

kierownictwo produkcji: Magdalena Romańska

inspicjent: Mateusz Karoń

obsada: Zuzanna Grabowska, Anna Kózka, Agata Wątróbska, Paweł Domagała, Michał Maliszewski, Wojciech Solarz / Grzegorz Woś

premiera: 01.06.2011

Spektakl Ondreja Spišaka to nie tylko opowieść o Koziołku, który podróżuje po świecie w poszukiwaniu mitycznego Pacanowa. To przede wszystkim historia o tym, że wytrwałość, konsekwencja, chęć zdobywania wiedzy i wyobraźnia pomogą w osiągnięciu każdego celu. Koziołkowi przyjdzie zmierzyć się z Czarownicą rodem z horroru, zającami okradającymi podróżnych, producentami filmowymi, a nawet neapolitańską mafią… Przede wszystkim jednak sympatycznemu, ale i łatwowiernemu Matołkowi dane będzie stawić czoła własnym słabościom, lękom i zwątpieniu. Czy pozornie niezdarny i głupiutki Matołek odnajdzie jedyne miejsce, gdzie podkuwają kozy? Jaki sens będzie miała jego wyprawa? Czego się nauczy, co zrozumie?

„Paweł Domagała w tytułowej roli jest tak autentyczny, że dziecięca widownia (głównie trzy- i pięciolatki), która początkowo siedzi grzecznie w fotelach, później skupia się w tłumie pod sceną i najchętniej wlazłaby temu Koziołkowi na głowę. Warto też powiedzieć, że wszystkie rekwizyty i cała scenografia są wykonywane na oczach dzieci ze zwykłego szarego papieru, a muzykę aktorzy grają na żywo na zabawkowych instrumentach.

„Dziecko wchodzi do teatru”, Bronisław Tumiłowicz, „Przegląd” nr 24, 14 VI 2011

od 5 do 99 lat

75 min

„Lokomotywa”

Teatr Powszechny – Warszawa

www.powszechny.com

na motywach twórczości Juliana Tuwima

reżyseria: Piotr Cieplak

scenografia: Andrzej Witkowski

oprawa muzyczna: Kormorany — Paweł Czepułkowski, Michał Litwiniec

obsada: Eliza Borowska, Maria Robaszkiewicz, Olga Sawicka, Mariusz Benoit, Andrzej Mastalerz, Sławomir Pacek

premiera: 27.02.2013

Kiedy wszyscy domownicy idą już spać, budzą się One – małe istoty zamieszkujące nasze mieszkania. Dla nich łyżka do butów to zjeżdżalnia, a wieszak na ubrania to cel dalekiej wyprawy. Marzą, śmieją się, kłócą, smucą i… bawią w teatr. Mądry, dowcipny spektakl Piotra Cieplaka jest w całości oparty na najpopularniejszych wierszach Juliana Tuwima.

„Scenografia mogła przypominać kadr z filmu <>. Wielka szuflada, ogromny kontakt, mop wychodzący swoją wysokością poza ramy sceny, szczotka do butów rozmiarem przypominająca łóżko. […]

Szczególne wrażenie na dzieciach, które reagowały wybuchami śmiechu (ale i starsza publika nie mogła się od niego powstrzymać), zrobiła interpretacja <> w wykonywaniu Mariusza Benoit. […] Na szczególną uwagę zasługuje również wykonanie <> z bardzo interesującą choreografią ptasich obrad, <<Słonia Trąbalskiego>> – tu znowu uwagę zwraca Benoit, który przez chwilę przypominał prawdziwego zapominalskiego Słonia.”

„Gdzie lokomotywa!?”, Hanna Kłoszewska, „Nowa Siła Krytyczna”, 10 III 2013

od 5 lat

70 min

„Chodź na słówko”

Centrum Sztuki Dziecka – Poznań

www.csdpoznan.pl

autorka: Malina Prześluga

reżyseria: Jerzy Moszkowicz

scenografia: Jacek Zagajewski

oprawa: muzyczna: Mariusz Matuszewski

ruch sceniczny: Juliusz Stańda

obsada: Anna Mierzwa, Radosław Elis, Michał Kocurek

premiera: 11.02.2013

Bohaterami przedstawienia są słowa, które zostały błędnie wypowiedziane przez dwuletnią dziewczynkę i nie wiedzą, kim tak naprawdę są. Wspólnie zastanawiają się, jak odnaleźć swoją właściwą osobowość. Kula pragnie za wszelką cenę stać się kurą, a Toperz zastanawia się, czy nie powinien zostać nietoperzem. Prowadzą bardzo zabawne rozmowy, a w poszukiwaniu osób, które mogłyby im pomóc, przywołują na scenę kolejne ciekawe postaci. Seria niespodziewanych, ale i komicznych spotkań wiedzie ich ku zaskakującemu rozwiązaniu.

„Wyobraźnia i poczucie humoru Maliny Prześlugi, owocujące przewrotną narracją, idącą w poprzek utartych schematów, uruchamiają aktywność młodej widowni, która doskonale rozumie lingwistyczne żarty, a nawet uczestniczy w spektaklu, „podpowiadając” aktorom. Ci wykonują swą robotę perfekcyjnie, podobnie jak reżyser Jerzy Moszkowicz, nadający całości rytm […]”.

„Toperz i Kula w poszukiwaniu tożsamości”, Kalina Zalewska, 23 V 2013

od 8 lat

50 min

„Audiopyłki”

Centrum Sztuki Dziecka – Poznań

www.csdpoznan.pl

autor koncepcji: Robert Jarosz

reżyseria: Robert Jarosz

scenografia: Jan Polivka

oprawa muzyczna: Patryk Lichota

animatorzy: Monika Dąbrowska, Robert Jarosz

premiera: 16.09.2012

Audiopyłki to pyłki szczególne. Podobnie jak pyłki kwiatów podróżują, unosząc się w powietrzu. Gdy trafią do czyjegoś ucha, kiełkują serią obrazów. Można za nimi podążać w specjalnie do tego przygotowanej kapsule, do której zapraszamy najmłodsze dzieci.

Audiopyłki to słuchowisko połączone z wyprawą do świata, w którym historie opowiadają się bez słów – jedynie przy pomocy dźwięku i światła.

„[…] maluchy zostają zaproszone do wysłuchania nagrania (każde dziecko dostaje słuchawkę w kształcie nutki, a do uszu rodziców dociera tylko spokojny niski męski głos). Potem animatorka rozdaje każdemu małemu odpowiedni strój (kombinezon, niczym na wyprawę w kosmos) i wreszcie można wejść do białego domku, z którego zaczynają dobiegać dziwne dźwięki: śmiechy, kląskania, bzyczenie, miauczenie, szczekanie i bóg wie, co jeszcze.”

„Biały domek tylko dla dzieci”, Justyna Czarnota, „Nowa Siła Krytyczna”, 19 II 2013

4–6 lat

50 min

„Bajka o deszczowej kropelce i tęczy”

Teatr Lalek Guliwer – Warszawa

www.teatrguliwer.waw.pl

autorka: Marta Guśniowska

reżyseria: Jacek Malinowski

scenografia: Giedrė Brazytė

oprawa muzyczna: Antanas Jasenka

animacje komputerowe: Džiugas Katinas

obsada: Izabella Kurażyńska, Georgi Angiełow, Damian Kamiński, Tomasz Kowol, Adam Wnuczko

premiera: 12 XI 2011

Sztuka Marty Guśniowskiej to poetycka opowieść o dojrzewaniu do odpowiedzialności, empatii i poświęcenia dla innych. Przedstawienie łączy żywy plan z wykorzystaniem animacji komputerowych.

„Bajkę o deszczowej kropelce i tęczy>> można śmiało zaklasyfikować jako przedstawienie ekologiczne. […] Spektakl […] podejmuje palący, nomen omen, problem suszy i braku wody. Oto Deszczowa Kropelka (Izabella Kurażyńska) zostawia swoich braci i wyrusza w świat, by go poznać. Cieszy się wolnością i niczym brytyjski Billy Elliot chce to wyrazić tańcem. Ale we współczesnej baśni świat nie wygląda już bajkowo, natura ginie z braku wody: więdnie roślinność, nie mają co pić zwierzęta, a delikatna bohaterka jest sama i ma bardzo ograniczone możliwości. Bez ofiary się nie obejdzie. […]

Największe poruszenie na widowni wywołały epizodyczne sceny z udziałem Muchy (Georgi Angiełow) i Ropucha (Tomasz Kowol), ale na szczególną pochwałę zasługują, wbrew zdrobnieniu, zadziorne i pewne siebie Ptaszki, grane przez Łukasza Jarzyńskiego. Usadowiony na gnieździe aktor doskonale animuje dwie pacynki naraz, zmieniając za każdym razem sposób mówienia i nadając swoim postaciom odrębne cechy charakteru.”

„Sympatyczny powrót do dzieciństwa”, Marcin Zawada, 13 XII 2011

od 4 lat

70 minut (1 przerwa)

„Łauma. Bajka zbyt straszna dla dorosłych”

na kanwie komiksu Karola KaeReLa Kalinowskiego

Teatr Studio – Warszawa

www.teatrstudio.pl

adaptacja i reżyseria: Rafał Samborski

scenografia: Karolina Krawczyk

oprawa muzyczna: Ygor Przebindowski

inni twórcy: kostiumy: MonikaKomorowska, Anna Cichosz

koncept fryzur i wizażu: Sylwia Smuniewska

aranżacja stylistyczna: Sylwia Smuniewska i Anna Cichosz / Wizerunkownia Rebellious

światło: Bartosz Piotrowski

obsada: Kalina Hlimi-Pawlukiewicz, Mateusz Lewandowski, Krzysztof Strużycki, Ygor

Przebindowski /muzyka na żywo/

premiera:2 VI 2013

Komiks na żywo w teatrze: trójka aktorów. Rzutnik i kadry z komiksu. Obrazy „dziejące się” na oczach widzów. Aktorzy stający się częścią świata kreskówek.

Rodzice Dorotki decydują się porzucić zgiełk wielkiego miasta i wracają na rodzinną Suwalszczyznę. Tam dziewczynka odkrywa tajemniczy, zapomniany świat bałtyjskich wierzeń, bogów i leśnych stworów. To połączenie dziecięcej perspektywy opowiadania i „dorosłej” narracji budującej napięcie i pchającej akcję do przodu w zawrotnym tempie.

„Napięcie rośnie coraz szybciej, strach i śmiech łączą się niezauważalnie, a zabawne dialogi,

zaskakująca i wartka akcja nie pozwalają ani na moment oderwać się od niesamowitej opowieści. Między innymi dlatego, że w teatralnej historii można dostrzec materializujące się, dziecięce lęki. W dodatku spektakl porusza aktualne dla nastolatków problemy: poszukiwań – również tych ryzykownych – swego miejsca w życiu i tego, co w nim ważne, przyjaźni, uczuć łączących dzieci z rodzicami.”

„Łojma czyli baba jaga normalnie”, Anna Czajkowska, „Teatr dla Was”, 5 VI 2013

od 10 lat

60 min

„Mglisty Billy”

Teatr Figur – Kraków

www.teatrfigur.pl

na kanwie komiksu Guillaume’a Bianca

adaptacja: Mateusz Przyłęcki

przekład: Wojciech Prażuch

reżyseria: Mateusz Przyłęcki

scenografia: Agnieszka Polańska

oprawa muzyczna: Andrzej Bonarek

animacja lalek/konsultacje: Agnieszka Makowska

realizacja: Piotr Idziak, Magdalena Hałoń, Grizzly Man, Hubert Michalak

pomoc w realizacji: Mateusz Wróbel

obsada: Kinga Wilczyńska, Dagmara Żabska

światło i dźwięk: Murat Kornaev

premiera: 14 czerwca 2013

Mówią na niego Mglisty Billy. Lubi samotność, noc, deszcz i melancholię. Uwielbia robić draństwa swojej młodszej siostrze Jane i topić mrówki w czekoladowej ślinie. Nie jest niedobry, „po prostu ma charakter”. I ma pewien dar – dar ciemnowidzenia. Kiedyś miał też kota Tarzana, był jego najlepszym przyjacielem. Pewnego dnia znalazł go zesztywniałego w ogrodzie.

Co się dzieje z kocią duszą po śmierci? A przede wszystkim – co to jest śmierć? Gdzie mieszka? I czy wszyscy musimy tam iść?

Spektakl teatru cieni dla wszystkich, którzy mają albo mieli kiedyś 12 lat, być może stracili kota, chomika czy papugę, chcieliby przechytrzyć śmierć i zamknąć ją w hermetycznym słoju.

Przedstawienie na podstawie komiksu wyróżnionego nagrodą dla najlepszego komiksu francuskojęzycznego w 2010 roku, nadawaną przez Instytut Francuski w Krakowie.

od 12 lat

50 minut

„Ściana.Banana”

LALE.Teatr – Wrocław

www.laleteatr.pl

scenariusz, reżyseria, scenografia, oprawa muzyczna: Janka Jankiewicz – Maśląkowska, Tomasz Maśląkowski

choreografia: Maćko Prusak

konsultacja scenograficzna, oprawa graficzna: Mateusz Mirowski

obsada: Janka Jankiewicz-Maśląkowska, Tomasz Maśląkowski

premiera: 12 I 2013

LALE.Teatr – twórcy „Podłogowa” tym razem zapraszają do wspólnego odkrywania Ściany. Pierwsze wspomnienie: piękna, lecz zakazana tapeta, po której nie można pisać, malować i bazgrać. Ściana.Banana jest dostępna i można się nią pobawić. Jest bezpieczna, a jej chłód jest przyjemny i otwarty na dotyk.

„Aktorzy nie używają lalek, nie mówią, nie śpiewają piosenek. Ich środki wyrazu są najprostsze z możliwych: to ściana, kawałki tektury, tekturowe pudełka […].

A zamiast nawału słów ze sceny płyną delikatne dźwięki cymbałków, westchnienia, szmery i ciamkanie, kiedy pojawiają się banany.

Spektakl trwa tylko pół godziny, więc maluchy nie zdążą się zmęczyć. Potem zostają zaproszone do zabawy piłeczkami. Oczywiście przy ścianie.”

„<<Ściana. Banana>> – spektakl dla maluszków we Wrocławskim Teatrze Lalek”, Małgorzata Matuszewska, „Polska Gazeta Wrocławska online”, 6 V 2013

1–5 lat

30 min + 15 min

„Gra”

Studio Teatralne Blum – Poznań

www.teatr-blum.pl

scenariusz: Lucyna Winkel

reżyseria: Lucyna Winkel i Katarzyna Pawłowska

scenografia: Dodoplan

oprawa muzyczna: Lucyna Winkel

obsada: Zofia Michalik, Hubert Kożuchowski, Jakub Kociński

premiera: 27 I 2013

Na czym polega istota dziecięcej zabawy? Na twórczym stosunku do rzeczywistości wokół? Na znajdowaniu innych, na znajdowaniu siebie, na odkrywaniu siebie w innych i innych w sobie? Gra nie ma końca, czasem nie ma początku, trwa, dzieje się. Zaskakuje.

Przedstawienie powstało z inspiracji twórczością Pani Krystyny Miłobędzkiej – uznanej poetki i autorki scenariuszy spektakli dla dzieci, niedawno obchodzącej 80-lecie urodzin.

„Ważnym punktem styku z twórczością tej artystki jest również sposób wykorzystania języka w spektaklu. Od prostych wyrazów dźwiękonaśladowczych przechodzimy do konkretnych słów – określeń służących nazywaniu obiektów budowanych ciągle na nowo w dynamicznie zmieniającej się przestrzeni scenicznej. Winkel i Pawłowska bawią się językiem, zaskakują przy tym pomysłowością i wyczuciem dziecięcej wrażliwości […]

<> to przykład teatru, który nie funkcjonuje w próżni historycznej, czerpie ze sprawdzonych wzorców i przypomina o tradycji, dostosowując ją do potrzeb współczesnych dzieci. Kolorowa, estetyczna, abstrakcyjna, funkcjonalna scenografia, proste działania ruchowe, rytm – oto recepta na sukces.”

„Z Miłobędzką do najnaja?”, Justyna Czarnota, „Nowa Siła Krytyczna”, 20 II 2013

1,5–6 lat

30 min+ 30 min

„Światełko”

Opolski Teatr Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki – Opole

www.teatrlalki.opole.pl

autorka: Malina Prześluga

reżyseria: Marián Pecko

scenografia: Eva Farkašová

oprawa muzyczna: Robert Mankovecký

obsada: Dorota Nowak, Agnieszka Zyskowska-Biskup, Elżbieta Żłobicka, Jan Chraboł, Tomasz Szczygielski, Andrzej Szymański

premiera: 10 II 2013

Pewnego dnia z dziecięcego pokoju znika Dziewczynka. Co dzieje się z jej rzeczami i zabawkami, które zostają same? Z pewnością trochę rozrabiają, kłócą się, ale bardzo szybko zaczynają też tęsknić za osobą, wokół której kręciło się całe ich życie.

Przedstawienie jest opowieścią o przygodach i emocjach przedmiotów, które muszą zmierzyć się z brakiem najbliższej im osoby.

„To odkrywanie pustki, samotności, ale siłą rzeczy również miłości i przywiązania do tego, kogo już nie ma, jest w <<Światełku>> zupełnie wyjątkowe.

Wielka w tym zasługa reżysera Mariána Pecko, który tym spektaklem (choć nie tylko nim) pokazał, jak brawurowo można bawić się konwencją w teatrze dla dzieci. W swój spektakl wplata motywy popkultury, a jednocześnie serwuje humor, który kojarzyć się może z epoką filmu niemego. Podkręca dynamikę, a potem wycisza nastrój. Pecko nie zaangażował też do tego przedstawienia choreografa, a jednak pomysł, jaki miał na ruch sceniczny, doskonale się sprawdził.”

„O śmierci dla dzieci. Niezwykła premiera w Teatrze Lalek”, Anita Dmitruczuk, „Gazeta Wyborcza – Opole online”, 11 II 2013

od 6 lat

60 min

„Stawiam na Tolka Banana”

na podstawie powieści Adama Bahdaja

Teatr im. Stefana Jaracza – Olsztyn

www.teatr.olsztyn.pl

adaptacja: Piotr Rowicki

reżyseria: Piotr Ratajczak

scenografia: Matylda Kotlińska

oprawa muzyczna: Piotr Ratajczak

kostiumy: grupa Mixer

ruch sceniczny: Arkadiusz Buszko

obsada: Grzegorz Jurkiewicz, Agnieszka Giza, Katarzyna Kropidłowska, Marcin Tyrlik, Radosław Hebal, Paweł Parczewski, Jarosław Borodziuk oraz studentki Studium Aktorskiego: Sylwia Krawiec , Lidia Pronobis

premiera: 15 XII 2012

Powieść Adama Bahdaja opowiada o losach bandy nastolatków, wyrzuconych poza nawias społeczeństwa, nie znajdujących dla siebie miejsca ani w świecie porządkowanym przez propagandę socjalistycznego dyktatu, ani mieszczańskiej stabilizacji. Do bandy dołącza Julek, chłopiec z dobrego domu, doświadczając inicjacji w prawdziwy, często brutalny świat „nizin społecznych”. Grupa zafascynowana jest tajemniczą postacią Tolka Banana – uosobieniem heroizmu, męstwa i przede wszystkim niezależności.

„Od premiery w 1973 r. telewizyjnego serialu Stanisława Jędryki wg powieści <> Adama Bahdaja zmieniło się prawie wszystko. W olsztyńskim spektaklu Julek gra w golfa, Karioka jest królową portalu społecznościowego, a Cegiełka ultrasem z klubu kibica. Tytułowy Tolek Banan nie jest harcerzem, tylko hakerem. Ratajczak dokonał udanego remiksu tradycji ze współczesnością, zaznaczając jednocześnie, ze wierzy w możliwość zasypywania podziałów społecznych. I w kontrkulturę, która może połączyć młodych z bogatych i biednych domów.”

„Premierowy Tolek Banan w Teatrze Jaracza”, MBL, „Gazeta Olsztyńska” nr 294, 17 XII 2012

od 10 lat

75 min

„ Le Filo Fable”

Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu – Wałbrzych

www.teatrlalek.walbrzych.pl

na motywach bajek filozoficznych z różnych stron świata

scenariusz i reżyseria: Joanna Gerigk

scenografia: Jan Polívka

konsultacje muzyczne: Jarosław Szczęsny

obsada: Anna Jezierska, Jakub Grzybek, Paweł Pawlik

premiera: 29 IX 2012

Zapraszamy do teatru zamienionego w pracownię rzeźbiarską, w której na naszych oczach ożywają rzeźby. Interaktywny spektakl, podczas którego aktorzy inscenizują „tu i teraz” sekwencje bajkowe z różnych stron świata, łączy walory artystyczne z edukacyjnymi. Uczy dzieci rozmawiać, zadawać pytania i próbować na nie odpowiedzieć. Uzmysławia, jak ważne jest to, kim jesteśmy, a nie, jak wyglądamy. Poucza, że dzieci, także te najmniejsze, mogą mieć własne zdanie i myśleć po swojemu.

„<> to przede wszystkim pokaz piękna lalkowej animacji. Oprócz Hipopotama na scenie pojawiają się: Żaba (z głową rozjarzoną zielonym światłem), Stonoga („żywa lalka”, złożona z dwóch aktorów, z których jeden trzyma lśniące, niebieskie oczy, drugi – rzędy białych tenisówek), Mysz (z groźnymi czerwonymi oczami) oraz Ptak (otoczony niebieską poświatą, machający potężnymi skrzydłami z szeleszczącej folii). Ciekawe efekty sceniczne aktorzy osiągają poprzez nieustanną zmianę świateł, od pełnej iluminacji, przez półmrok, do całkowitej ciemności.”

„Filozofuj, dziecię!”, Karolina Augustyniak, „Dziennik Teatralny Wrocław”, 13 XI 2012

od 3 lat

50 min

„Kish Kush – ślady pewnego spotkania”

Teatro Distinto (Wlochy)

www.teatrodistinto.it

scenariusz i reżyseria: Laura Marchegiani, Daniel Gol, Alessandro Nosotti

obsada: Daniel Gol, Alessandro Nosotti

premiera: 2008

Ile języków jest na świecie? Jakie to języki? Czy ktoś, kto mówi inaczej niż ja, jest ode mnie inny? Jaki jest obcokrajowiec? Co lubi? Czy tęskni za ojczyzną? Czy mogę tworzyć razem z nim? Wiele spośród pytań, które mogą pojawić się u małego widza, nie zawsze wiedzie do znalezienia odpowiedzi.

Kish Kush to miejsce wyobrażone, pusta przestrzeń, w której spotykają się dwie postaci, a każda z nich żyje w innym świecie. Bohaterowie sztuki poznają się poprzez dotykanie, poznawanie przedmiotów, posługując się teatrem cieni i głosem. Ich relacja, zapoczątkowana z ciekawości, przechodzi przez etap konfliktów, zrozumienia i wreszcie akceptacji odrębności drugiej osoby. To opowieść o ciszy, oddaleniu się od ojczyzny, obawą przed obcą mową, którą jednak można przezwyciężyć.

od 3 lat

45 min

“Walizka Pantofelnika”

The Ghost Road Company (USA)

www.ghostroad.org

autorka: Małgorzata Sikorska-Miszczuk

reżyseria: Katharine Noon

światła: zespół

oprawa muzyczna: Cricket Myers

produkcja: Mark Seldis

obsada: Ronnie Clark, Brian Weir, Kimberly Glann, Christel Joy Johnson, Doug Sutherland

Bohater opowieści stara się za wszelką cenę zapomnieć o Zagładzie i zatrzeć wszelkie ślady po ojcu, zamordowanym w Oświęcimiu Leo Pantofelniku. Nie udaje mu się jednak zakopać przeszłości: nieustannie zmaga się z melancholią i smutkiem. Będąc dojrzałym mężczyzną, odpowiadając na wewnętrzny głos, zmuszający go do poszukiwania prawdy o przeszłości, decyduje się na odwiedzenie Muzeum Holokaustu. Opowieść przewodnika inspiruje go do jeszcze większego zagłębienia się w historię. Bohater odkrywa coś, co sprawia, że nie tylko nie może, ale i nie chce zapomnieć o tym, co się wydarzyło.

Spektakl inspirowany życiorysem Michela Leleua, który wraz z matką zbiegł do Szwajcarii po aresztowaniu i uwięzieniu w Oświęcimiu jego ojca, Pierre’a Leviego w 1943 r. Walizka Pantofelnika to przedstawienie opowiadające o próbie przezwyciężenia traumy wojny i pragnieniu zapomnienia o strasznej przeszłości.

Po spektaklu zapraszamy na warsztaty z twórcami spektaklu, w ramach której rozwinięte zostaną niektóre wątki, a artyści zaprezentują techniki swojej pracy. Udział w warsztatach wymaga wcześniejszej rezerwacji.

od 10 lat

85 min

„Mozaika”

Teatr Atofri / Poznańska Fundacja Artystyczna – Poznań

www.teatratofri.pl

reżyseria: Beata Bąblińska, Monika Kabacińska

scenografia: Elżbieta Cios

opracowanie muzyczne: Beata Bąblińska, Monika Kabacińska

obsada: Beata Bąblińska, Monika Kabacińska

premiera: IX 2013

Z czym kojarzy Wam się mozaika? Kształty, linie, gesty, kolory, dźwięki.
Spójrz uważnie i zobacz całość. Mozaikowe koty, mozaikowe dźwigi, mozaikowe dachy i kominy… Linie i kształty konstruują mozaikowe miasto. Barokowe tańce ożywiają mozaikowy świat.

„Najnowszy spektakl Teatru Atofri zaprasza nas do komponowania mozaiki, namawia do uważnej obserwacji, doszukiwania się całości. (…)

Mamy tylko trzy sporych rozmiarów, długaśne prostokąty: czerwony, niebieski i czarny. Każdy z prostokątów da się złożyć na trzy, by ułożył się w kształt trójkąta „pustego w środku”. (…)
I muzyka… Wystarczy klasnąć, a przenosimy się w czasy baroku.

Aktorki wykonują skomplikowane figury, stawiają kroczki, dygają, podskakują. Taniec salonowy to dopiero mozaika gestów, kroków i rytmów! A tu za partnera czasem ma się prostokąt, pusty trójkąt, składaną książeczkę (…)

„Pszczoła tańczy z trójkątem”, Marta Teschner, 5 VI 2012

1–5 lat

35 min

“Malowany ogród”

T.P.O. (Włochy)

www.tpo.it

scenariusz, reżyseria: Francesco Gandi, Davide Venturini

scenografia: Elsa Mersi

muzyka: Spartaco Cortesi

choreografia: Anna Balducci, Luisa Cortesi
grafika komputerowa: Elsa Mersi
zaplecze informatyczne: Rossano Monti, Martin Von Günten
kostiumy: Loretta Mugnai
rekwizyty: Livia Cortesi

lektor: Caterina Poggesi
wsparcie dramaturgiczne: Stefania Zampiga

menadżerowie: Francesca Nunziati, Chaira Saponari, Valentina Martini

konsole obrazu i dźwięku: Saulo D’Isita, Massimiliano Fierli

obsada (tancerze): Carolina Amoretti, Sara Campinoti

premiera: XII 2005

„Malowany ogród” to niezwykłe widowisko łączące w sobie taniec i innowacyjne techniki multimedialne. „Malowany ogród” to także tytuł obrazu autorstwa Rebwarda Saeeda, który łączy w sobie kolory naturalnego krajobrazu kurdyjskiego i geometryczną harmonię islamskiego ogrodu. W tej orientalnej przestrzeni malarz zaprasza do podróży do czterech bram. Każda z nich wiedzie do przestrzeni, w której dominuje inny kolor i żywioł: ogród żółty (ziemia), niebieski (woda), zielony (liście), czerwony (miłość). W tej podróży dzieci odkrywają i poznają kolory, materiały, sposób wykorzystania kształtów i przestrzeni, a także piękno wyobrażonych ogrodów Rebwara. W drugim etapie sztuki tancerze tworzą choreografię wśród różnych krajobrazów, a każdy z nich to przestrzeń zabawy proponowana dzieciom. Ogród otwiera przed dziećmi możliwość doświadczenia piękna i doświadczenia uruchamiającego zmysły, młodzi widzowie interreagują z obrazem i dźwiękiem w sposób niemalże dotykalny.

“Artyści prowadzą widownię do cyfrowego świata wypełnionego dźwiękami i obrazami, w których każdy ruch zmienia wygląd sceny; wirtualny ogród zakwita życiem”

Stanley Halls, “The Guardian – Croydon”

4–8 lat

50 min