Kategoria: Teatr Narodowy

Dziady Adama Mickiewicza
w reżyserii Eimuntasa Nekrošiusa
sala Bogusławskiego
premiera: 10 marca 2016, godz. 19:00

W jubileuszowym sezonie 250-lecia Teatr Narodowy wystawia Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Eimuntasa Nekrošiusa.

Tekst przekuty na sceniczne metafory i szlachetna prostota. W romantycznym arcydramacie wybitny litewski twórca przygląda się granicznym polskim doświadczeniom. Widzi duchowość śmiertelników, owładniętych potrzebą metafizyki, śledzi drogę poety, wnikliwie przypatruje się również człowiekowi wrośniętemu w społeczność.

Eimuntas Nekrošius przez wiele lat związany był z wileńskim Teatrem Młodzieżowym. Scenę tę prowadził ponad dekadę i uczynił z niej centrum życia artystycznego i intelektualnego Wilna. W 1998 roku utworzył własny zespół Meno Fortas. Teatr nie ma własnego budynku, przedstawienia realizuje w koprodukcji z innymi europejskimi scenami i festiwalami. Nekrošius pracował m.in. w La Scali w Mediolanie, w Teatro Argentina w Rzymie, Teatro Massimo w Palermo, Teatro Storchi w Modenie, w Teatrze Bolszoj i Teatrze Narodów w Moskwie. Współpracuje ze scenami wileńskimi – Narodowym Teatrem Dramatycznym i Litewskim Narodowym Teatrem Opery i Baletu. W Polsce pracował w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, w 2013 roku przygotował tutaj operę Pawła Szymańskiego Qudsja Zaher. O Dziadach Nekrošius wspominał już osiemnaście lat temu. Mówił, że Mickiewicz go kusi, że właśnie ten dramat chciałby zrealizować na scenie.

Dziady w Teatrze Narodowym były wystawiane czterokrotnie.

W okresie przedwojennym inscenizował je Aleksander Zelwerowicz, główny reżyser Teatru za dyrekcji Jana Lorentowicza (1926–1928); w role Gustawa-Konrada, a także Upiora i Pustelnika wcielił się Józef Węgrzyn. Przedstawieniu, którego premiera odbyła się w 1927 roku, zarzucano jednak chybioną formułę estetyczną. Zarówno publiczność jak i krytyka uznała je za nieudany, a niektórzy nawet za skandaliczny eksperyment.

Natomiast pierwsze Dziady przygotowane w Teatrze Narodowym po wojnie, w 1967 roku przez Kazimierza Dejmka wkrótce stały się legendą polskiego teatru. Spektakl – wystawiony dla uczczenia pięćdziesiątej rocznicy rewolucji październikowej – został uznany przez władze za antyradziecki. Dwa miesiące po premierze zadecydowano o zdjęciu go z afisza. Ostatni raz Dziady zagrano 30 stycznia 1968 roku. Po przedstawieniu grupa studentów zorganizowała demonstrację i z transparentem „Żądamy dalszych przedstawień” ruszyła pod pomnik Mickiewicza na Krakowskim Przedmieściu, została jednak rozpędzona przez milicję; część  manifestantów aresztowano. W marcu na Uniwersytecie Warszawskim zorganizowano wiec na rzecz osób usuniętych z uczelni za demonstrację w obronie przedstawienia. W następnych dniach studenckie wystąpienia i strajki okupacyjne odbyły się na uniwersytetach w Krakowie, Wrocławiu, Katowicach i Gdańsku. Milicja brutalnie pacyfikowała protesty. Jednocześnie trwała walka o władzę wewnątrz PZPR. Już w połowie marca odbył się wiec partyjny, na którym I sekretarz PZPR Władysław Gomułka wygłosił antysemickie i antyinteligenckie przemówienie, częściowo poświęcone inscenizacji Dziadów. Wypowiedź Gomułki stała się sygnałem do czystki, która doprowadziła do jednego z największych przesileń w dziejach Polski Ludowej, zmuszając do emigracji z Polski tysiące osób pochodzenia żydowskiego. Wiosną 1968 roku Dejmek został usunięty ze stanowiska dyrektora teatru.
Przedstawienie miało silną wymowę społeczną i polityczną, ale także artystyczną. Kreację Gustawa Holoubka jako Gustawa-Konrada uznano za jedno z największych aktorskich osiągnięć polskiej sceny. Spektakl mocno odnosił się do rzeczywistości, a jednocześnie, łącząc nastrój misteryjny z tragizmem, zyskiwał sensy metafizyczne. Fascynował harmonijnymi teatralnymi obrazami.

Po przeszło dekadzie III część Dziadów w Teatrze Narodowym, na kameralnej scenie Teatru Małego przygotował Adam Hanuszkiewicz. Premiera przedstawienia zatytułowanego Dziady. Część III. Ustęp odbyła się w 1978 roku. Przekaz spektaklu, który stawał się relacją o czynie, był klarowny i przejrzysty, a jednak całość pozostawiała niedosyt. Na scenie rozegrany został dramat ludzi twardo stąpających po ziemi, a Konrad w wykonaniu Krzysztofa Kolbergera wyrastał na młodego, gniewnego poetę. Reżyser odszedł od ludowej obrzędowości i metafizyki. Uwypuklił natomiast kwestie związane z publicystyką. Krytyka pisała więc o Dziadach „reportażowych”, w rodzaju „teatru faktu” i umieszczała je w kontekście biografii pokolenia.

Dziady pojawiły się także na narodowej scenie w roku 1987. Premiera odbyła się w Teatrze na Woli (tam – od czasu pożaru w 1985 do roku 1989 – znajdowała się scena Teatru Narodowego). Utwór reżyserowała Krystyna Skuszanka, którą chwalono za układ tekstu i koncepcję filologiczną, natomiast wiele do życzenia pozostawiał kształt inscenizacyjny – zarzucano mu tandetę. W powszechnym odbiorze nie sprostał aktorskiemu zadaniu także Jacek Dzisiewicz jako Upiór, Gustaw-Konrad.

Teatr Narodowy, po odbudowie po pożarze i siedmioletniej przerwie w funkcjonowaniu, został otwarty w 1996 roku. Wówczas na inaugurację zagrano Dziady – dwanaście improwizacji w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego, przedstawienie krakowskiego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej. Jerzy Grzegorzewski został dyrektorem artystycznym narodowej sceny.

Dziady Adama Mickiewicza
premiera: 10 marca 2016

reżyseria: Eimuntas Nekrošius
muzyka: Paweł Szymański
scenografia: Marius Nekrošius
kostiumy: Nadežda Gultiajeva
reżyseria światła: Audrius Jankauskas
opracowanie tekstu: Rolandas Rastauskas
asystentka reżysera: Anna Turowiec
realizatorzy dźwięku: Mariusz Maszewski, Rafał Barański
realizatorzy światła: Bartłomiej Kaczalski, Zbigniew Szulim
inspicjentka: Ewa Dworecka
suflerka: Jolanta Szydłowska

występują:

Gustaw-Konrad – Grzegorz Małecki
Guślarz, Diabeł – Marcin Przybylski
Ksiądz Piotr – Mateusz Rusin
Dziewczyna, Maryla – Wiktoria Gorodeckaja
Ksiądz (cz. IV) – Piotr Grabowski
Pani Rollisonowa – Kinga Ilgner / Danuta Stenka
Senator– Arkadiusz Janiczek

oraz
Anna Grycewicz, Joanna Gryga, Paulina Korthals, Paulina Szostak, Magdalena Warzecha, Bartłomiej Bobrowski, Karol Dziuba, Robert Jarociński, Grzegorz Kwiecień, Kacper Matula, Kamil Mrożek, Paweł Paprocki, Piotr Piksa, Adrian Zaremba, gościnnie Katarzyna Dorosińska, Katarzyna Pośpiech, Szymon Nowak

Opowiadanie brazylijskie według Jarosława Iwaszkiewicza
prapremiera: 28 marca 2015

adaptacja i reżyseria: Marcin Hycnar
scenografia: Agnieszka Zawadowska
muzyka: Michał Lamża
ruch sceniczny: Liwia Bargieł
reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
asystentka reżysera: Agata Zdziebłowska
realizatorzy dźwięku: Marcin Kotwa, Maciej Rybicki
realizatorzy światła: Adam Kalka, Dariusz Wieczorek
realizatorzy wideo: Mariusz Chałubek, Paweł Woźniak
inspicjentka / suflerka: Ewa Dworecka

występują:
Aleksandra Justa (Pani Klara Bohdanowicz)
Tomasz Sapryk (Pan Henryk Bohadanowicz)
Milena Suszyńska (Lilka)
Paulina Korthals (Madzia)
Paulina Szostak (Zosia)
Joanna Gryga (Julia)
Jerzy Radziwiłowicz (Pan Aldous Howard)
Kinga Ilgner (Pani Evellyn Howard)
Anna Ułas (Nair)
Karol Dziuba (Leon)
Kamil Mrożek (Zbyszek)
Robert Jarociński (Porucznik Dzióbek)
Oskar Hamerski (Floris Van der Vliedt)
Edyta Olszówka (Dora)
Jacek Mikołajczak (Mila)

Prapremiera w sezonie 2014/2015:
Opowiadanie brazylijskie według Jarosława Iwaszkiewicza
w adaptacji i reżyserii Marcina Hycnara
scena przy Wierzbowej im. Jerzego Grzegorzewskiego, 28 marca, godz. 19.30

Marcin Hycnar po raz pierwszy reżyseruje na narodowej scenie. Przygotowuje prapremierę Opowiadania brazylijskiego Jarosława Iwaszkiewicza, opowieść o życiu polskich emigrantów w Brazylii.

„Najbardziej interesuje mnie zderzenie człowieka z człowiekiem” – przyznaje reżyser. Koncentruje się na pracy z aktorami, którzy kreślą wielowymiarowe portrety ludzi poddanych silnym emocjom, nagle rozbudzonym pragnieniom i namiętnościom. Niektóre z tych doznań są racjonalizowane, inne – nieledwie uświadamiane. „Opowiadanie brazylijskie – mówi Marcin Hycnar – jest intrygującą historią o ludziach, którzy nie są zbytnio usatysfakcjonowani życiem, za czymś tęsknią. Poza tym ‘zaplątują się’ w relacje z innymi i te związki są zazwyczaj skazane na niepowodzenie. Każdy z nich próbuje być szczęśliwy na swój sposób, czasem to się udaje… na chwilę.” W przedstawieniu odnajdziemy odwołania do nastroju czechowowskich dramatów, a także do bohaterów sztuk rosyjskiego autora, z ich tęsknotami, marzeniami i niespełnieniami.

Równocześnie na scenie przy Wierzbowej ujawni się obraz wielokulturowej społeczności i kipiąca energią, pulsująca kolorami, upalna Brazylia. Rzecz rozgrywa się w domu położonym na plaży Calatrava w starej portugalskiej dzielnicy Rio de Janeiro. „Ten świat jest naznaczony ogromną intensywnością – zapachów, smaków, widoków, niespotykanym, osobliwym klimatem, a także pewną dusznością. To wszystko powoduje, że w ludziach uruchamiają się na co dzień skrywane pragnienia, marzenia, małe i wielkie ochoty” – mówi reżyser.

W przedstawieniu występują Aleksandra Justa jako Pani Klara Bohdanowicz (nauczycielka języka angielskiego) i Tomasz Sapryk jako Pan Henryk Bohdanowicz (inżynier). Role ich córek grają: Milena Suszyńska – Lilka, Paulina Korthals – Madzia, Paulina Szostak – Zosia. Julią, wychowanicą państwa Bohdanowiczów i służącą jest Joanna Gryga, małżeństwo pochodzących z Anglii Howardów to Jerzy Radziwiłowicz – Pan Aldous Howard i Kinga Ilgner – Pani Evellyn Howard. W rolę czarnoskórej służącej Nair wciela się Anna Ułas. Marynarze polskiego statku „Popiel II” to Leon, którego gra Karol Dziuba, Zbyszek, w tej roli Kamil Mrożek, a także oficer statku, Porucznik Dzióbek – Robert Jarociński. Oskar Hamerski występuje w roli pochodzącego z Holandii malarza Florisa Van der Vliedta, jego żonę Dorę gra Edyta Olszówka, a Milę, przyjaciela Bohdanowiczów z czasów ich pobytu w Peru – Jacek Mikołajczak.

Fotografia teatralna

brak

Passion/Pasja – o tym, dlaczego prostota i piękno mogą prowadzić ku wieczności

Pasja to subiektywna impresja Piotra na temat tego, co to znaczy być artystą. Hull skupił się na dylematach odwiecznie towarzyszącym każdemu twórcy – oddać się procesowi twórczemu, czy dążyć do spełnienia? Gdzie poszukiwać klucza do nieśmiertelności? Czy pasja może być eskapistyczną drogą do wieczności?

Piotr Hull oraz Martyna Iwańska – współ-reżyserka spektaklu, autorka znakomitego Video-Artu „Wieczność” stanowiącego integralną część przedsięwzięcia, odpowiadali na te pytania podczas 7 części składających się na spektakl: Początku, Ciszy, Pustki, Wnętrza, Serca, Wieczności oraz Zakończenia. Towarzyszyły im w tym fenomenalne gwizdy spektaklu: m.in soliści Polskiego Baletu Narodowego – Aleksandra Liashenko i Paweł Koncewoj, aktorki Marieta Żukowska i Agnieszka Żulewska oraz ceniony za kompozycje do filmów Paweł Lucewicz.

Passion to już drugi spektakl, w którym Hull godzi ze sobą teatr, balet, muzykę na żywo, video-art, performance oraz… pokaz fryzjerskiego rzemiosła. Rok temu zadebiutował na deskach Teatru Wielkiego ze spektaklem Adicction, usiłującym rozstrzygnąć wszechobecny spór o piękno. Czym Passion różniło się od Addiction? Jak mówi sam producent: „Przede wszystkim, różnica polega na proporcji sztuki do rzemiosła. Addiction był pokazem fryzjerskim, z elementami spektaklu. Pasja to interdyscyplinarny spektakl, z elementami fryzjerstwa. Dla mnie to dwa bardzo różne projekty. Przy ostatnim przedsięwzięciu punkt ciężkości oparliśmy na sztuce – scenariusz, próby artystyczne, sale baletowa… Godziny przygotowań, nauki i setki odebranych lekcji pokory – tym razem zdecydowana większość elementów (poza fryzjerstwem) była dla mnie nowością!”
Sądząc po efektach, a także po głosach osobistości zebranych na widowni, wśród nich Krzysztofa Materny – mentora Piotra Hulla, Łukasza Maciejewskiego, Romy Gąsiorowskiej, czy Kamilli Baar – to dopiero przedsmak możliwości wydawcy Żurnala! Hull zaraził swoją Pasją wszystkich zebranych. Przekaz był minimalistyczny, oszczędny w środkach ekspresji, wiele rozgrywało się między słowami… A przy tym wszystko – od stonowanej scenografii, przez kostiumy, oszczędną grę aktorską i sensualną choreografię baletową – było tak bezpretensjonalnie piękne.

„Prostota i piękno – tych środków wyrazu poszukiwałem” – uśmiecha się Piotr Hull. „Chciałem udowodnić, że przesyt w teatrze jest zbędny. Czysta forma, niemal monochromatyczny obraz… Zależało mi na tym, by dotknąć wnętrza odbiorcy w każdym calu. Temu służyły starannie dobrane muzyka, słowo, ciało, ruch, emocje. Chcieliśmy zbliżyć się do piękna w czystej postaci”.

Zaskakujący był finał spektaklu. Na scenie, wraz z twórcami, aktorkami, tancerzami, modelkami i artystami fryzjerskiego rzemiosła, pojawiły się wszystkie osoby związane z przedsięwzięciem – od instrumentalistów i muzyków, przez grafika, oświetleniowców i zespół PR, po asystentów fryzjerów i ekipę techniczną. „Stworzyliśmy zespół” mówi Hull. „Każda osoba miała swój wkład, każda energia przyczyniła się do nagromadzenia całokształtu pozytywnych emocji towarzyszących Pasji. Nie wyobrażałem sobie, że mógłbym kogokolwiek pominąć…”

Pasja za nami. Goście Piotra Hulla oraz Ci, którym nie udało się dotrzeć na spektakl, powtarzają niemal unisono: „Dlaczego to przedsięwzięcie jest jednorazowe? Kiedy znów będzie można je zobaczyć?” Magia Pasji polega na tym, że jest unikatem – w tej formie nie powróci nigdy. A jednocześnie – projekt na tę skale, z tak pozytywnym odbiorem, tylko zaostrzył apetyt Piotra Hulla. Pytany – co teraz?, odpowiada: „Realizacja kolejnych marzeń. Chciałbym mieć możliwość obcować z pięknem częściej, móc dzielić się nim z innymi, bez żadnych ograniczeń. Teatr okazał się optymalnym środkiem wyrazu, a do tego – moim uzależnieniem. Nie zamierzam iść na odwyk :)”

Zapis spektaklu. Video. Film. Passion/Pasja można obejrzeć w internecie:
http://new.livestream.com/accounts/8514298
Teaser video-artu jest dostępny pod linkiem:
https://vimeo.com/122752153

Galeria fotograficzna

Grafika promocyjna. Plakat

Władimir Sorokin
LÓD

adaptacja, reżyseria, opracowanie muzyczne – Konstantin Bogomołow
tłumaczenie adaptacji – Agnieszka Lubomira Piotrowska
scenografia – Larisa Łomakina
reżyseria światła – Jacqueline Sobiszewski

występują:
Mariusz Bonaszewski, Anna Chodakowska, Dobromir Dymecki, Wiktoria Gorodeckaja, Anna Grycewicz, Waldemar Kownacki, Karol Pocheć, Jerzy Radziwiłowicz, Mateusz Rusin, Bożena Stachura, Danuta Stenka, Przemysław Stippa, Milena Suszyńska

Adaptacja światowego bestselleru Władimira Sorokina po raz pierwszy w polskim teatrze. Twórcą premiery jest Konstantin Bogomołow, najgłośniejszy reżyser średniego pokolenia.

Po milionach lat uśpienia tajemnicza sekta nadistot, stworzycieli Ziemi, niespodziewanie wkracza między ludzi. Chcą odnaleźć swoich współbraci. Zimny i twardy lód służy nadistotom, doskonałym, lecz nieludzkim, by rozprawić się z otaczającą ich „ludzkością”.

Premiera: 25 stycznia 2014 roku
sala Bogusławskiego

Spektakl powstał w koprodukcji z Instytutem Adama Mickiewicza

Spektakl zawiera drastyczne sceny i słownictwo. Jest przeznaczony dla widzów dorosłych.

Fotografia teatralna: Andrzej Wencel

reżyseria – Grzegorz Wiśniewski

współpraca dramaturgiczna – Jakub Roszkowski
scenografia i kostiumy – Barbara Hanicka
opracowanie muzyczne – Rafał Kowalczyk
reżyseria świateł – Wojciech Puś

występują:
Danuta Stenka (Katarzyna Medycejska), Wiktoria Gorodeckaja (Małgorzata), Marcin Hycnar (Karol IX), Arkadiusz Janiczek (Coconas), Mateusz Rusin (Książę D’Alencon), Karol Pocheć (Henryk Nawarski), Dobromir Dymecki (La Mole), Jadwiga Jankowska-Cieślak (gościnnie; René), Paweł Tołwiński (Maurevel), Waldemar Kownacki (Admirał De Coligny), Julia Rosnowska (gościnnie, Gillona)

Premiera: 8 grudnia 2012 roku

sala Bogusławskiego

KRÓLOWA MARGOT

– Alexandre Dumas (ojciec)

Od półtora wieku niezmiennie poczytna, kilkakrotnie ekranizowana powieść Alexandre’a Dumas ukazuje mechanizmy władzy i społecznych przewrotów, wykorzystywanych przez elitę do własnych celów. Reżyser przedstawienia, Grzegorz Wiśniewski mówi o historii, ale i o międzyludzkich, powikłanych relacjach.

Rok 1572. Na ślub francuskiej księżniczki Małgorzaty i króla Nawarry Henryka, zjeżdżają katoliccy I protestanccy poddani. Wobec ciągnących się od lat wojen religijnych, wydarzenie to niesie nadzieję na obustronne zawieszenie broni. Jednak fanatyzm królowej matki, nieudolność króla i spiski możnych doprowadzają do największej masakry w historii Paryża – rzezi hugenotów w noc św. Bartłomieja.

Nagrody:

Feliks Warszawski (2013) w kategorii „najlepsza reżyseria” dla Grzegorza Wiśniewskiego
Feliks Warszawski (2013) w kategorii „najlepsza pierwszoplanowa rola kobieca” dla Wiktorii Gorodeckajej za rolę Małgorzaty
Feliks Warszawski (2013) w kategorii „najlepsza pierwszoplanowa rola męska” dla Marcina Hycnara za rolę Karola IX
Nominacja do Feliksa Warszawskiego (2013) w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola kobieca” dla Danuty Stenki za rolę Katarzyny Medycejskiej

Fotografia teatralna: Krzysztof Bieliński

Teatr Narodowy
Pl. Teatralny 3
00-077 Warszawa

scenariusz i reżyseria – Piotr Cieplak
scenografia i kostiumy – Andrzej Witkowski
muzyka – Paweł Czepułkowski, Michał Litwiniec
choreografia – Leszek Bzdyl
współpraca dramaturgiczna – Małgorzata Głuchowska
projekcje wideo – Daria Kopiec

występują:
Monika Dryl, Wiktoria Gorodeckaja, Dominika Kluźniak, Cezary Kosiński, Jerzy Łapiński, Karol Pocheć, Tomasz Sapryk, Zbigniew Zamachowski; muzycy: Paweł Czepułkowski, Michał Litwiniec

MILCZENIE O HIOBIE

Piotr Cieplak powraca do KSIĘGI HIOBA i namawia do wspólnego zamyślenia nad biblijnym tekstem. Interpretowana przez twórców spektaklu historia Hioba nie jest jednak wyłącznie opowieścią o cierpieniu, lecz skłaniającą do milczącej medytacji życiową lekcją.

Przedstawienie z udziałem grającego na żywo zespołu Kormorany.

Premiera: 24 października 2013 roku
sala Bogusławskiego

Fotografia teatralna Andrzej Wencel

Mewa
Autor: Anton Czechow
Premiera: 18/11/2010

reżyseria
Agnieszka Glińska

przekład – Agnieszka Lubomira Piotrowska
reżyseria – Agnieszka Glińska
scenografia – Magdalena Maciejewska
kostiumy – Agnieszka Zawadowska
muzyka – Jan Duszyński
reżyseria świateł – Jacqueline Sobiszewski
ruch sceniczny – Weronika Pelczyńska

występują:
Joanna Szczepkowska (gościnnie, Irina Arkadina), Modest Ruciński (gościnnie; Konstantin Trieplew), Włodzimierz Press (gościnnie; Piotr Sorin), Dominika Kluźniak (Nina Zarieczna), Krzysztof Stroiński (gościnnie; Ilja Szamrajew), Dorota Landowska (gościnnie; Polina), Patrycja Soliman (Masza), Krzysztof Stelmaszyk (gościnnie; Boris Trigorin), Paweł Wawrzecki (gościnnie; Jewgienij Dorn), Grzegorz Kwiecień (Siemion Miedwiedienko), Karol Pocheć (Jakow)

W wiejskim majątku Piotra Sorina leniwie spędzają czas: aktorka, literat, zarządca, lekarz, nauczyciel i młodzi marzący o miłości i karierze. Reżyserka przedstawia codzienność ludzi żyjących w poczuciu braku, niemocy i niespełnienia, a swoim bohaterom przygląda się z wnikliwą uwagą.

Premiera: 18 listopada 2010 roku
scena przy Wierzbowej im. Jerzego Grzegorzewskiego

W wiejskim majątku Piotra Sorina leniwie spędzają czas: aktorka, literat, zarządca, lekarz, nauczyciel i młodzi marzący o miłości i karierze. Codzienność ludzi żyjących w poczuciu braku, niemocy i niespełnienia.

Agnieszka Glińska kolejny raz mierzy się z twórczością Antona Czechowa, sięgając po jedną z jego najważniejszych komedii, napisaną w roku 1896. W roli Arkadiny wystąpi Joanna Szczepkowska. (źródło: strona www Teatru Narodowego)

Fotografia teatralna

Daily Soup
reżyseria – Małgorzata Bogajewska
scenografia – Maciej Chojnacki
muzyka – Paweł Czepułkowski, Michał Litwiniec
opracowanie muzyczne – Rafał Kowalczyk

występują:
Danuta Szaflarska (gościnnie; Babka), Halina Skoczyńska (gościnnie; Matka), Anna Grycewicz/ Lidia Sadowa (gościnnie; Córka), Janusz Gajos (Ojciec)

Amanita Muskaria

Sztuka Amanity Muskarii (sióstr Gabrieli i Moniki Muskała) przedstawia trzy pokolenia tej samej rodziny, jej codzienność wypełnioną telenowelą, sprzeczkami i rozmowami o jedzeniu.

„Chciałyśmy pokazać – mówią autorki dramatu – że czasem leży nam na żołądku coś, co niekoniecznie sami zjedliśmy. Coś spychane od pokoleń w podświadomość, o czym nie mamy pojęcia, co boli nas w środku i powoduje «niestrawność».”

Premiera: 11 maja 2007 roku
scena przy Wierzbowej im. Jerzego Grzegorzewskiego

Nagrody:
Feliks Warszawski (2007) w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola kobieca” dla Danuty Szaflarskiej za rolę Babki

Fotografia teatralna Stefan Okołowicz

Księżniczka na opak wywrócona

Premiera: 24/04/2010

Autor: Pedro Calderón de la Barca
reżyseria
Jan Englert
scenografia
Barbara Hanicka
muzyka Maciej Małecki
Diana, księżniczka mantuańska
Małgorzata Kożuchowska
Roberto, syn księcia Parmy
Piotr Adamczyk (gościnnie)
Flora, bratanica księcia Parmy
Kinga Ilgner
Fisberto, książę mediolański
Robert Jarociński
Książę Parmy
Marek Barbasiewicz
Lisardo, służący Roberta
Arkadiusz Janiczek
Fabio, ogrodnik
Henryk Talar
Laura, służąca Diany
Monika Dryl
Silvia, służąca Flory
Anna Ułas
Majordomus
Wojciech Solarz
Gileta
Ewa Konstancja Bułhak
Perote
Grzegorz Małecki
oraz: Sławomir Doliniec, Kamil Kulda, Robert Kuraś, Anna Markowicz, Adam Molak, Aleksandra Prykowska, Milena Suszyńska

Jan Englert przenosi akcję sztuki w lata pięćdziesiąte XX wieku. KSIĘŻNICZKA NA OPAK WYWRÓCONA w doskonałej imitacji Jarosława Marka Rymkiewicza staje się refleksją nad sztuką sceniczną, zabawą teatralnymi konwencjami, wyrazem miłości do teatru, a w końcu namysłem nad ludzką kondycją.

Ogrodniczka Gileta marzy o innym niż dotychczas życiu. Gdy dziewczynę omyłkowo wezmą za księżniczkę, rzeczywistość zacznie mieszać się ze snem…

Fotografia teatralna Robert Jaworski

Czytaj recenzje:
Księżniczka na opak wywrócona recenzja spektaklu
„Księżniczka na opak wywrócona” Jana Englerta to najlepsze z przedstawień, które dyrektor Narodowego wyreżyserował w ciągu ostatnich lat.

reżyseria – Artur Tyszkiewicz
scenografia – Jan Kozikowski
muzyka – Jacek Grudzień
ruch sceniczny – Izabela Chlewińska
reżyser światła – Piotr Pawlik

występują:
Jarosław Gajewski / Mirosław Konarowski (Pustelnik), Grzegorz Kwiecień (Kirkor), Małgorzata Rożniatowska (gościnnie; Matka), Wiktoria Gorodeckaja (Balladyna), Magdalena Lamparska (gościnnie, Alina), Beata Ścibakówna (Goplana), Andrzej Blumenfeld (Chochlik), Jerzy Łapiński (Skierka), Przemysław Stippa (Filon), Jerzy Radziwiłowicz / Emilian Kamiński (gościnnie; Grabiec), Marcin Hycnar (Kostryn), Joanna Kwiatkowska-Zduń (Chór, Kobieta I), Bożena Stachura (Chór, Kobieta II), Magdalena Warzecha (Dziewczyna, Chór), Marcin Przybylski (Gralon), Jacek Mikołajczak (Kanclerz), Paweł Tołwiński (Goniec), Marek Barbasiewicz / Piotr Bąk (gościnnie) (Lekarz), Jacek Różański (Starzec), Robert Jarociński (Żołnierz I, Chrząszcz z Jemioły), Modest Ruciński (gościnnie) / Bartłomiej Bobrowski (Gryf) oraz gościnnie: Kamil Dominiak / Przemysław Wyszyński, Robert Kuraś, Wojciech Michalak, Daniel Salman

Juliusz Słowacki

BALLADYNA

35 lat po słynnej inscenizacji BALLADYNY przez Adama Hanuszkiewicza przewrotna „niby tragedia” Juliusza Słowackiego wraca na scenę Teatru Narodowego. W interpretacji Artura Tyszkiewicza Balladyna jest dzieckiem swojego czasu, zdegradowanego świata, w którym wyrosła. W roli tytułowej Wiktoria Gorodeckaja.

Premiera: 11 grudnia 2009 roku
sala Bogusławskiego

Fotografia teatralna Robert Jaworski