22 kwietnia, sobota godz. 19.00
Spektakl Teatru Węgajty – Prolog komedii. Sceny pomiędzy poezją i dokumentem.
DK Kadr, ul.Gotarda 16, Warszawa, bilety 10 zł.
Spektakl na podstawie fragmentów poezji Wisławy Szymborskiej i spisanych wypowiedzi Anny Wojtyniak
Pomysł i realizacja: Zofia Bartoszewicz, Erdmute Sobaszek
Muzyka: Zofia Bartoszewicz
Montaż filmu: Magdalena Drozdowicz
Teatr Wiejski Węgajty – miejsce przedstawień teatralnych, pracy warsztatowej, badań terenowych w podolsztyńskiej kolonii wsi Węgajty.
Teatr został założony w 1986 r. przez Erdmute i Wacława Sobaszków, Małgorzatę Dżygadło-Niklaus i Wolfganga Niklausa, Witolda Brodę oraz Katarzynę Krupkę. Założyciele przybyli do Węgajt z różnych miast Polski i Niemiec i osiedlili się na warmińskiej wsi. Powstanie teatru poprzedziły działania Interdyscyplinarnej Placówki Twórczo-Badawczej „Pracownia” w Olsztynie (od 1977).
Teatr prezentuje tradycyjne spektakle oparte na badaniach z zakresu pieśni ludowej i teatru obrzędowego krajów Słowiańskich i Bałkanów. Sięga po elementy tradycji ludowej, które odchodzą w zapomnienie i wskrzesza dawną, ludową obrzędowość. Prace w teatrze od połowy lat 90 prowadzone są w dwóch nurtach „Scholi” oraz „Projektu Terenowego”. „Schola” pod kierunkiem Wolfganga Niklausa zajmuje się pracą nad rekonstrukcją dramatu liturgicznego. „Projekt Terenowy” pod kier. Wacława Sobaszka adaptuje formy obrzędowe dla potrzeb scenicznych. Równolegle funkcjonuje również „Kapela Teatru Węgajty”. Ważną formą kontaktu z ludźmi wsi jest wędrówka i uczestnictwo w zachowanych jeszcze żywych obrzędach wiejskich. W 1990 roku Węgajty odbyły wyprawę do wsi Dziadówek na Suwalszczyźnie w okresie świąt Wielkiej Nocy.
Od 1990 do 2011 r. Teatr Węgajty oraz Schola Teatru Węgajty działały w strukturach Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie.
Spektakle Teatru Węgajty prezentowane były na festiwalach teatralnych „Na Granicy” w Cieszynie (główna nagroda w 1993 r.), w Niemczech, Czechach, Rosji, na Węgrzech, w Szwajcarii i Hiszpanii.
(Info za Wikipedią).
Prolog komedii. Sceny pomiędzy poezją i dokumentem.
Nie ma takiego życia,
które by choć przez chwilę
nie było nieśmiertelne
(Wisława Szymborska)Jak żyję, nie umieram!
(Anna Wojtyniak)
Szanowne Panie, Pani Wisławo i Pani Andziu!
Chciałybyśmy Paniom przedstawić nasz projekt artystyczny zainspirowany poezją obu Pań. Jesteśmy w trakcie tworzenia spektaklu teatralnego osnutego wokół fragmentów wierszy Pani, Pani Wisławo oraz na spisanych przez nas ustnych wypowiedziach Pani, Pani Andziu. Zwracamy się z uprzejmą prośbą o zgodę na wykorzystanie tych fragmentów.
Wy się Panie wzajemnie nie znacie, ale Wasze wypowiedzi wspaniale się dopełniają i stają się dialogiem.
Pani Wisławo, Pani partnerka w tym dialogu, Anna Wojtyniak, osiemdziesięcioletnia mieszkanka warmińskiej wsi Nowe Kawkowo, prawdopodobnie nie poznała Pani poezji, ale ma podobną do Pani wrażliwość na słowa. Nie zadowala się gotowymi frazami, nie pisze wierszy, ale mówiąc tworzy język na nowo.
Pani Andziu, Pani partnerka w tym dialogu, Wisława Szymborska, ma podobny do Pani stosunek do rzeczywistości, potrafi rzeczy nazywać po imieniu. Jest znaną poetką, można czytać Jej wiersze w książkach. Tak jak Pani „letko” znajduje właściwe słowa.
Zofia Bartoszewicz
Erdmute Sobaszek
http://www.dkkadr.waw.pl/prolog-komedii-sceny-pomiedzy-poezja-i-dokumentem/
https://web.facebook.com/teatr.projektterenowy/?fref=ts