Edyta Geppert – krucha, rozumiejąca, ekspresyjna. Obdarzona rzadką umiejętnością wyboru tego, co chce śpiewać, o czym chce mówić ze sceny. Dojrzały talent, którego wartość jest bezdyskusyjna, niezależna od klezmerskich układów.
Jej sztuka zaciera granice pomiędzy piosenką aktorską a estradą, co w Jej przypadku dowartościowuje oba gatunki. Jak żywy Stradivarius gra wspaniale słowem na naszej wyobraźni i udowadnia, że piosenka może być wielką sztuką. Należy do tej artystycznej elity, która głębokie wzruszenie daje innym tak, jak robili to Edith Piaf, Jacques Brel czy Bułat Okudżawa, który powiedział o Niej: „Wielka profesjonalistka z wewnętrzną głębia, oszczędna w formie”. Z piosenek Edyty emanuje prawda i szlachetność. Nieczęsto estrada daje nam takie przeżycia.
Słowo od artystki:
Często spotykam się z argumentacją, że moich piosenek trzeba słuchać uważnie, a podobno dzisiaj nie ma na to czasu. Mam nadzieję, że zawsze będą ludzie, którzy oczekują od piosenki czegoś więcej, niż tylko powodu do rytmicznego kiwania głową i grupowego podskakiwania. Wierzę w piosenkę. W siłę i nośność tej kruchej formy artystycznej. W ciągu trzech minut można przeżyć dramat, zwątpienie, radość, ból lub zastanowić się nad sensem życia. Ale, żeby tak było piosenka musi być napisana przez autorów tworzących z potrzeby serca i umysłu, obdarzonych na dodatek talentem. A to zdarza się coraz rzadziej.
Edyta Geppert
