Stanisław Ignacy Witkiewicz
SZEWCY – NAUKOWA SZTUKA ZE „ŚPIEWKAMI” W TRZECH AKTACH
(blogteatralny)
reżyseria MACIEJ PRUS
scenografia MARCIN JARNUSZKIEWICZ
muzyka AGATA ZUBEL
aktorzy
KATARZYNA STANISŁAWSKA, JOANNA VOSS
TOMASZ BORKOWSKI, PIOTR BRZEZIŃSKI
WOJCIECH CZERWIŃSKI, ARKADIUSZ GŁOGOWSKI
MARCIN JĘDRZEJEWSKI
OLGIERD ŁUKASZEWICZ, ANTONI OSTROUCH
ARTUR PONTEK
Premiera 7 listopada 2009 roku
Dramat Szewcy jest ostatnim zachowanym, ale pewnie nie ostatnim napisanym dramatem Witkacego. Należy do jego najlepszych dzieł, jeśli nie do najlepszych dramatów napisanych w języku polskim w ogóle. Jest sztuką o szczególnej wadze, produktem twórczości dojrzałego autora, dojrzałego i ciężko doświadczonego człowieka. Jest dziełem bardzo polskim i bardzo uniwersalnym, satyrą na Polskę i Europę lat minionych, ale jak się okazuje, i obecnych. Jest bardzo gorzką diagnozą i prognozą stanu upadającej ludzkości.
Czas heroicznych bohaterów przeminął bezpowrotnie, świat jakim go znaliśmy poszedł do diabła, a ludzkość zeszła na psy… dosłownie – niczym prokurator Scurvy przemieniający się w trzecim akcie w psa o ludzkiej psychice i świadomości.
I co dalej? Zdaniem Witkacego osobniki twórcze (schizoidzi) wśród mężczyzn giną, wśród kobiet przeciwnie, mnożą się – „mężczyźni babieją – kobiety en masse mężczyźnieją” i przejmą role męskie w społeczeństwie przyszłości – teraźniejszości… ? Co nastąpi potem… trudne jest do wyobrażenia i do wyrażenia. To jeden z powodów, dla których Witkacy nie kończy swojego dramatu, a bieg jego akcji gwałtownie przerywa…